تاریخچه طب کار در ایران
طب كار (Occupational Medicine)
يکي از مقوله هاي جديد در علوم پزشکي و شاخه اي تخصصي از طب پيشگيري ميباشد که وظيفه پيش بيني و پيشگيري، شناسايي و تشخيص، كنترل و درمان بيماريها و صدمات مرتبط با شغل را بعهده دارد. متخصصین این رشته با بهره گيري از علومي همچون پزشکي، سم شناسي صنعتی، بهداشت حرفهای، اپيدميولوژي، ارگونومي و... در جهت حفظ و ارتقاء سلامت كليه شاغلين جامعه تلاش مينمايند. بطور کلی بيماري هاي شغلي به بيماري هايي گفته مي شود که یک فرد شاغل در اثر اشتغال به شغلي معين و مواجهه با عوامل زيان آور محیط کار به آن مبتلا مي شود. به عبارت ديگر مواجهه با عوامل فيزيكي، شيميايي، بيولوژيكي، ارگونومیکی و روانشناختي محيط كار در بروز اين بيماريها مؤثر مي باشد. بر اساس گزارش WHO در سال 2002، 37 درصد کمردردها، 16 درصد کاهش شنوائيها 13 درصد بيماريهاي انسدادي مزمن ريه ، 11 درصد آسمها ، 10 درصد تروماها و 10 درصد کانسرها مربوط به عوامل زيان آور محيط کار ميباشد که اين بخش عمده اي از بيماريهاي غير واگير را در جمعيت عمومي تشکيل ميدهد.
بيماريهاي شغلی داراي خصوصيات زير ميباشند:
· اكثراً غير قابل درمان , ولي قابل پيشگيري هستند.
· در شروع و پيدايش علائمي ندارند و از طريق بررسيهاي دوره اي مي توان بوجود آنها پي برد .
· مشخصه اختصاصی و علائم ویژه ای ندارند.
· قابل غرامت هستند.
بيماريهاي شغلي بدو دسته کلی تقسیم میشوند . دسته اول بیماریهای ناشي از كار هستند كه به علت مواجهه با عوامل فيزيكي ، شيميايي يا بيولوژيكي يا روحی و روانی در محيط كار بوجود مي آيند ، اين عوامل كه بوضوح در محيط كارمشخص ميباشند ، براي ايجاد بيماري ناشي از كار ضروري هستند. دسته دوم بيماريهاي مرتبط با كار هستند که منشاء چند عاملي دارند و عبارتند از بيماريهایي كه ممكن است بطور نسبي تحت تأثير شرايط زيان آور كار بوجود آيند و ضرورتي ندارد كه در هر مورد از اين بيماريها يك عامل خطر مشخص وجود داشته باشد، مشخصات فردي ، عوامل محيطي، فرهنگي ، اجتماعي بعنوان عامل خطر در اين بيماريها نقش دارند . از بيماريهاي مرتبط با كار مي توان افزايش فشار خون ، بيماريهاي قلبی عروقی و اختلالات عضلاني - اسكلتي را نام برد.
|