در عصر حاضر، روند تغییر ساختار جمعیتی، الگوی بیماری ها و فشار مالی بی سابقه ای که بر سیستم ارائه خدمات عمومی تحمیل شده، ما را نیازمند ارائه رویکردی جدید و متفاوت برای مراقبت بهتر و متناسب با نیازهای مردم حال و آینده می سازد. مردم در این رویکرد به عنوان خالقان سلامت، کنترل بیشتری بر سلامت خود خواهند داشت و مراقبت های جامع به جای مراقبت های پراکنده و نامنسجم توسعه می یابد و منابع موجود در جامعه که می توانند حامی تغییرات مورد نیاز برای ارتقای سلامت باشند، بیش از پیش مورد توجه قرار می گیرند.
خودمراقبتی، عملکردی آگاهانه، آموختنی و تنظیمی است که برای تامین و تداوم شرایط و منابع لازم برای ادامه حیات و حفظ عملکرد جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی و رشد فرد در محدوده طبیعی و متناسب برای حیات و جامعیت عملکرد فرد اعمال می گردد و به خودمراقبتی برای سالم زیستن، مدیریت ناخوشی جزیی، خودمراقبتی در بیماری های مزمن و حاد تقسیم می شود و فرایندی مادام العمر و در تمامی دوران ها و موقعیت های زندگی است. شواهد متقن، حاکی از آن است که با ترویج و حمایت از خودمراقبتی، می توان صرفه جویی 7درصدی را در هزینه های بهداشتی شاهد بود. خودمراقبتی، هزینه مراقبت های سطوح پایه و تخصصی و همچنین پذیرش ضروری و غیرضروری سرپایی را کاهش می دهد.

• سبک زندگی مردم سالم تر شود.
• کیفیت زندگی مردم افزایش یابد.
• رضایت مردم از خدمات بهداشتی و درمانی افزایش یابد.
• از بیماری ها پیشگیری اولیه شود و بهره وری افراد و قدرت تولید اقتصادی اجتماعی فرهنگی مردم افزایش یابد.
• کمیت و کیفیت مشارکت مردم در سلامت و مراقبت از بیماری ها افزایش یابد.
• موقعیت های زندگی/ تحصیلی و کار سالم در کشور افزایش یابد.
• اقدام جامعه برای سلامت افزایش یابد.
• شمار بیماران مبتلا به بیماری های واگیر و غیرواگیر کاهش یابد.
• مرگ ناشی از بیماری های واگیر و غیرواگیر کاهش یابد.
• عوامل خطر مدیریت بهینه شود و رفتارهای مخاطره آمیز کاهش یابد.

• خودمراقبتی فردی
• خودمراقبتی سازمانی
• خودمراقبتی اجتماعی
• خودیاری
• سفیر سلامت جوان